Agressieletsels

Zoals jaarlijks, zien we op het einde van de zomer en in het vroege najaar een opflakkering van agressieletsels bij de speenbiggen. Oorbijten is de meest voorkomende variant, maar ook staartbijten en flankbijten behoren tot de agressieletsels. Dit heeft een aantal voor de hand liggende redenen, die een soms al gevoelige situatie doen escaleren.

Enerzijds zijn er nutritionele factoren (bijvoorbeeld nieuwe granen). Puur inhoudelijk kunnen ze verschillen van de grondstoffen in de rest van het jaar, want ze moeten nog "afrijpen". De meeste voerleveranciers houden hier rekening mee, en laten bij de meest toxinegevoelige doeldieren (meestal speenbiggen en lacterende zeugen) de oude granen zo lang mogelijk in de voersamenstelling. Daarnaast is er sprake van meer entero- en mycotoxines, die in het najaar in de verse oogst in hogere hoeveelheid aanwezig zijn. Ook hier wordt door de voerindustrie voorbehoedend op gereageerd door extra toevoeging van toxinebinders. Overleg dit met uw voerleverancier.

Ook ventilatietechnisch kunnen foutieve instellingen de mate waarin de agressieletsels voorkomen bepalen. Het is dus altijd raadzaam om dit even te (laten) checken. U kunt hierbij rekenen op onze Farm Health Coaches die met behulp van de Healthy Climate Monitor (HCM) uw klimaatsituatie in de stal kunnen checken. 

Het hele jaar door bijterij?

Bij sommige bedrijven zijn deze problemen niet seizoensgeboden. Dan liggen er wellicht andere oorzaken aan ten grondslag. Op basis van mijn eigen observaties (en intussen ook wetenschappelijk bevestigd) ontstaan agressieletsels van "binnenuit". Denk aan:

• toxines

• ruwe celstofbron

• eiwitvoorziening

  • te lage eiwitgehaltes in het voer

  • te lage voeropname

  • slechte vertering (al dan niet gepaard met speendiarree)

In geval van myxotoxines, enterotoxines en/of colitoxines is de directe toxische werking mede verantwoordelijk voor een oortopnecrose, maar dit is lang niet altijd zo. Mijn professionele overtuiging is steeds meer dat biggen uit een vorm van "onbehagen" of een "tekort" overgaan tot oorbijten. Hierbij ben ik overtuigd dat de mate van eiwitbeschikbaarheid voor de speenbig bepaalt of er oortopnecrose ontstaat. Ook de ruwe celstofbron is van cruciaal belang.

Slechte vertering gaat al dan niet gepaard met colibacteriën, die de situatie verder kunnen verergeren. Als speenbiggen eiwit onvoldoende beschikbaar kunnen maken door een voersamenstelling die bewust een lager eiwitgehalte bevat of die onvoldoende verteerbaar is, zal dit leiden tot oortopnecrose (van "binnenuit"). Vooral de beschikbaarheid van bepaalde essentiële aminozuren (bijvoorbeeld tryptofaan) is een bekend aandachtspunt en kan zelfs apart worden verstrekt. 

Ook zal een te lage voeropname, los van de reden, hetzelfde veroorzaken. Het is essentieel om de reden van een te lage voeropname verder uit zoeken. Daarom is het raadzaam een dierenarts van ons varkensteam te benaderen om samen met de voeradviseurs een goede analyse te maken het agressieprobleem.